این دل نوشته رو به مناسبت ایام اعتکاف تقدیم میکنم به همه دوستان پارسی بلاگ؛
«صِبْغَةَ اللَّهِ وَ مَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ صِبْغَةً وَ نَحْنُ لَهُ عابِدُونَ» (بقره/138) «رنگ و نگارگری خدا! و کیست خوشنگارتر از خدا؟! و ما، او را عبادت کنندهایم.» آری! چه زیبا است به رنگ خدا در آمدن، به خلوت اُنسِ حضرت دوست ره یافتن، بر آستان بندگیش سر به سجده ساییدن، در سایه ی رحمتش آسودن، به ستون توکلش تکیه زدن، در دامن پر مهرش آرمیدن و از غیر بریدن و به او پیوستن! چه زیبا است به دوست داشتنی ترین آفریده های خدا در نزد او اقتدا کردن، بساط خویش در بهترین ایام روزگار به گوشه ی خانه ی خدا افکندن، و در خلوت ذکر او جانِ آلوده به کثافت دنیا را شستشو دادن، و به لطافت عقبی دست یافتن! و اکنون امّا، آمده ایم که خود را به ماهرترین نگارگر عالم بسپاریم تا جان و دلمان را به زیباترین رنگی که می پسندد و حُجج برگزیده ی خود را بدان آراسته، رنگ آمیزی کند. آمده ایم تا همه ی رنگها را به پای بی رنگی بریزیم و اسماعیل تعلقات را در قربانگاه قرب خدا قربانی کنیم. آمده ایم تا جان مرده را به آب حیات احیا کنیم و شوره زارِ دل پژمرده را به بذر ایمان زرافشان سازیم. آمده ایم تا به خانه ی خدا آمدن و با حضرت دوست گپ زدن را بیاموزیم، در آتش محبّت او پلیدی های جان را بزداییم، با خدا بودن را تجربه کنیم، و از بزم پرمهر این بهترین میزبان، توشه ی تقوا برگیریم و دنیا و آخرت و قبر و قیامتمان را به نور آن، منوّر سازیم. آمده ایم که عاشق شویم و بمانیم، رشته ی محبّت دوست بر گردن افکنیم، برای رسیدن به قائم، قیام کنیم و لیاقت با مهدی بودن و به موعود پیوستن را بیابیم. آری! به اعتکاف آمده ایم تا معتکف کوی دوست شویم و از هر چه غیر اوست دست شوییم. و ما، نیامده ایم؛ که او خود آورده، و تمنّای وصال در دل بندهی ناچیز افکنده، و باب رحمت خویش بر عبد روسیاه گشوده؛ که ما کجا؟ و سر سفره ی پادشاه روز جزا نشستن و با خالق آسمانها و زمین هم صحبت شدن کجا؟!! خدایا! به راستی، آیا خویش را میهمان تو می بینم، و در جمع دوستان تسبیحگوی تو می نشینم، و از بوستان محبّت تو گل های محبّت و صفا می چینم؟!! مهربانا! هیچ گاه از نگاه پر مهر تو خالی نبوده ام، و اکنون امّا، خویش را در دریای گسترده ی رحمت و اقیانوس بی انتهای عطوفتت، غرق ِ غرق می بینم، و در برابر این همه بزرگواری و کرامت، چیزی جز عرق شرم بر پیشانی ندارم! معبودا! بودم را در مسیر رضایتت مقرّر کن، و سِیرم را به سوی سرایت میسّر، و پسین فردا، خانه ام را در بهشت، در همسایگی آل الله مستقرّ، و تحفه و دعای مستجابم را ظهور پرنور امام منتظَر قرار ده! آمین.
به استقبال میلاد بریم:
حاجبی، شاعری در تهران بود در قصیده ای درباره ی امام علی (علیه السلام) سرود:
«حاجب، اگر معامله ی حشر با علی است من ضامنم، تو هر چه بخواهی گناه کن»
شب، حضرت علی (علیه السلام) را در خواب دید و قصیده اش را برای حضرت خواند. به اینجا که رسید، از امام احساس ناراحتی کرد. حضرت به او فرمود شعر را عوض کن و چنین بگوی:
«حاجب، اگر معامله ی حشر با علی است شرم از رخ علی کن و کمتر گناه کن»
دلتنگ دعای خیر مادر هستم کوته ز نگاه مهر او شد دستم افسوس که او برفت و من، بیچاره بی روی حبیب روی عالم هستم مادر که فرشته ی صفا بود و کرم دست کرمش کشید اجل از دستم در روز قشنگ مادران مادرجان من نیز به فکر و یاد مادر هستم. اینو گفتم که رفقا در روز مادر قدر مادراشونو بدونن. آخه یه دهه هست که بار بیمادری رو به دوش میکشم. خدا مادراتونو واستون حفظ کنه.
قال الشهباز: «من اکل الغصة اکلته الغصة»
یعنی: هر که غصه خورد غصه او را میخورد.
بنابراین درخواست اکید از دوستان دارم به منظور جلوگیری از پژمردگی از خوردن غصه، شدیداً پرهیز نمایند.
افتاد یک روز
در خانه ی ما
از بام خانه
گنجشک زیبا
گنجشک زخمی
بالش شکسته
یک گوشه لرزان
تنها نشسته
رفتم به سویش
او باز ترسید
لمسش که کردم
لرزید و لرزید
گنجشک کوچک
از درد نالید
او تا قیامت
خوابید و خوابید
این شعر رو برا خاطر دل گنجیشکا گفتم که بعضی آدما میکشن و حرومشون میکنن چون بعد از شکار سرشونو میکنن و ذبح شرعی نمیشن.
